او را که قلبش زادگاهت بود یادت رفت

یک عمر معبد ساختی از شانه های من 

اما نمیدانم چرا معبود یادت رفت

در شهر پر آوازه ام ...در مردمک هایم

کم بودی و جبران این کمبود یادت رفت

ذهنت شبستانی پر از زنهای خوشبخت است 

حق داشتی تنهایی ام را زود یادت رفت

خاموش می کردی دلم را بعد می رفتی 

این گردسوز کهنه ی پر دود یادت رفت 

پیشانی ام دلتنگ لبهای تو بود اما 

هنگام رفتن بوسه بدرود یادت رفت

#حسنا_محمدزاده